ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Οπως ο μεθυσμένος από την αρχαιότητα θεωρείται ότι περνάει διάφορες φάσεις, του λύκου, του προβάτου, της γουρούνας, αναλόγως της προόδου της μέθης του, παρομοίως ο αναγνώστης Ιστορίας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα χρυσόψαρο (όταν έκθαμβος διαβάζει πρώτη φορά την πρώτη του πηγή), με έναν σκορπιό (όταν έχει διαβάσει χίλιες λεξεις από ένα θέμα και θεωρεί εαυτόν ειδήμονα, επιζητώντας το φυσικό όλεθρο πάσης εναντίας γνώμης), με έναν άπιστο Θωμά (όταν τον καλύψει η γνώση παρέα με την ημιμάθεια, οπότε παινεύεται πως είναι σκεπτικιστης) και με ένα γέρικο λεοντάρι (χωρίς χαίτη, χωρίς δόντια και χωρίς καμία διάθεση σαρκασμού, όταν το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» πλημμυρίζει τους πόρους του).
Σήμερα γιορτάζουμε την επέτειο της ελληνικής ανεξαρτησίας. Παρατήστε, αδέλφια ,τις ζυγαριές, τις ρωμαϊκές, τα παλάνγκα, τις ακριβείας, τις ψηφιακές και αφεθείτε στην επέτειο. Θα συνεχίσετε, υποθέτω, να είστε οπαδοί του Κολοκοτρώνη ή του Μαυρογορδάτου, να είστε κρατιστές ή αυτονομιστές, να προτιμάτε τον Φωτάκο από τον Μακρυγιάννη και αντιστρόφως, αλλα πιστέψτε με, δεν έχει κανένα νόημα να γίνετε δικαστές μιας δικαιοσύνης που σαρώνει το βυθό με ένα ματζαφλέρι και σηκώνει απλώς λάσπη και φυκιάδες.
Ακόμη και εάν ένα τέρας μορφώσεως διαβάσει το καθετί που αναφέρεται στην Επανάσταση, ακόμη και εάν μια πάνσοφη κεφαλή καταφέρει να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι χρησιμοποιώντας ένα τσιμπιδάκι, πάλι υπάρχει περίπτωση να συλληφθεί υπερασπιζόμενος μια σαχλαμάρα. Αυτή είναι η μοίρα της ιστορικής ακρίβειας που είναι κόρη της συνδυασμένης γνώσης και εγγονή της εμπεριστατωμένης ανάγνωσης.
Γι' αυτό, σας καλώ να σκεφτείτε κάτι άλλο: από το 1821, πέρασαν 190 χρόνια. Κόψτε το διάστημα σε δεκαετίες, και στοχαστείτε: θα έχετε 19 διαφορετικές εκδοχές της Επανάστασης, όχι επειδή περίσσεψαν οι πηγές ή η αυτογνωσία μας, αλλά επειδή η ατμόσφαιρα κάθε εποχής απαιτούσε τον θαυμασμό και την προσέγγιση άλλων ηρώων και άλλων καταστάσεων. Τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη είχε υπόψη του ο Παλαμάς όταν καλούσε τους Ελληνες το 1940 να «μεθύσουν με το αθάνατο κρασί του 21» και όχι κάποιον ψαλιδόκωλο (ντυμένον φράγκικα) που ενδεχομένως να εμπνεύστηκε μια ευφυέστατη κτηματολογική εγκύκλιο της εποχής του Αυγουστίνου Καποδίστρια. Επειδή μπαίναμε σε πόλεμο και θέλαμε μια επανάληψη στα Δερβενάκια. Απεναντίας, σε εποχές ευμάρειας και εκσυγχρονισμού, όπου τρώγαμε από χαμηλότοκα δάνεια και αρκετές πελαγίσιες μουρμούρες παραπάνω από το πορτοφόλι μας, είχαμε ιδιαίτερη προσήλωση στον εξευρωπαϊσμό, στην είσοδο ξένων επενδύσεων, στο λιμάνι της Πάτρας και στην καταπολέμηση της ληστείας, κι ας ήταν (η ληστεία) η κύρια εργασία πολλών αγωνιστών του '21.
Η Επανάσταση ξέσπασε και σε εννιά χρόνια γίναμε κράτος. Είχαμε γκουβέρνο. Και το έχουμε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, επί 180 χρόνους. Ευθύνη είναι, δεν είναι καμάρι. Να παραδώσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας ένα κράτος και τις μπερδεμένες μας αναμνήσεις. Αυτό είναι ήδη πάρα πολύ. Και να πάψουμε να πλένουμε τα χέρια μας με λάσπη. Και το νεράκι μια χαρά είναι.
agelioforos.gr
